- Nie miałeś przypadkiem dzisiaj odpracowywać? - spytałam. Basior spojrzał na mnie przerażony. - Stało się coś?
- Przestraszyłem się, myślałem że chodzi o coś ważnego. - wymruczał
- A to nie jest ważne?
- Znaczy jest... Na pewno tylko o to chodzi?
- Tak. - westchnęłam - Widzimy się wieczorem.
- Cześć. - powiedział i odbiegł na budowę. Zrezygnowana wróciłam do
szałasu. Coś ostatnio się ze mną dzieje. Zmieniłam się w człowieka i
zaparzyłam sobie herbaty. Z herbatą usiadłam pomiędzy jeszcze śpiącymi
szczeniakami co jakiś czas głaszcząc je po głowach. Pierwszy obudził się
Onyx.
- Jak się spało?- spytałam siląc się na uśmiech.
- Dobrze. - szczeniak ziewnął i usiadł obok siostry. Dopiłam napój i zmieniłam się w wilka. Delikatnie szturchnęłam Istorię.
- Wstawaj, śpioszku. - powiedziałam cicho. Waderka przebudziła się. Nakarmiłam szczenięta.
- Mamo, co będziemy dzisiaj robić?- spytała podekscytowana Istoria.
- To niespodzianka. - powiedziałam uśmiechając się.
- Lubię niespodzianki! - krzyknęła waderka podskakując ze szczęścia. Onyx uśmiechnął się blado.
- To chodźcie, idziemy. - powiedziałam wychodząc z szałasu. Szczenięta
wybiegły za mną. Szliśmy w stronę szałasu Skay. Chciałam pożyczyć od
niej książkę z bajkami. Kiedy jednak doszliśmy okazało się, że szałas
jest pusty. Poszliśmy więc na Kwiecistą Łąkę. Usiadłam na skraju łąki, a
dzieciaki poszły poskakać w kwiatach. Myślałam. O tym wszystkim. O
Shaten. O mojej nowej rodzinie. O watasze.
Nawet nie zauważyłam kiedy podbiegła do mnie Istoria.
- Coś się stało? - spytałam. Waderka była cała zdyszana.
- Onyx... - przerwała żeby wziąć wdech - Wpadł do... do rowu. - wydyszała
- Gdzie? - podniosłam się gwałtownie
- Koło tamtego drzewa! - Istoria pokazała łapą odległy dąb. Natychmiast
zaczęłam tam biec. Pod drzewem faktycznie znajdywała się dość głęboka
dziura z której dochodziło skomlenie.
- Onyx! - krzyknęłam zatrzymując się przed dziurą.
- Mamo! Mamo, utknąłem! - piszczał maluch
- Spokojnie, już cię wyciągam. - powiedziałam, zmieniając się w
człowieka. Weszłam do dziury. Błoto które w niej się znajdowało sięgało
mi do kostek. Podniosłam szczeniaka i wyciągnęłam go z dziury. Sama
podciągnęłam się i również z niej wyszłam. Onyx trząsł się ze strachu,
ale oprócz tego że cały był ubłocony, chyba nic mu się nie stało.
- Nic ci nie jest, kochanie? - spytałam.
- N-nie... - odpowiedział cicho.
- Powinnam była was pilnować. - jęknęłam - Mama musi się jeszcze duużo
nauczyć. Chodźcie maluchy, pójdziemy nad wodospad się umyć. - zmieniłam
się z wilka i razem z dziećmi pognaliśmy do wodospadu. Onyx ślizgał się
niezdarnie na łapkach śliskich od błota. Po jakimś czasie dotarliśmy do
wodospadu. Z powrotem zamieniłam się w człowieka i trzymając Onyxa na
rękach zanurzyłam go w wodzie. Szczęśliwy malec zaczął machać łapkami
udając że pływa. Istoria zaśmiała się i wskoczyła do wody.
- Istoria! - krzyknęłam. Ona jednak zamiast (według mojego najgorszego
scenariusza) się topić, zaczęła sprawnie przebierać łapkami dzielnie
utrzymując się nad wodą.
- Wychodź natychmiast, bo sobie coś zrobisz!
Szczeniątko opuściło uszy i wyszło z wody. Sierść sterczała jej zabawnie
na wszystkie strony. Onyx zaśmiał się. Dokończyłam jego mycie i sama
zmieniłam się w wilka, po czym zanurzyłam się również opłukując się z
błota. Wyszłam z wody i otrzepałam się.
- Kiedyś jak będziecie starsi, to przyjdziemy tu z tatą i nauczycie się pływać, co wy na to?
- Jej! - krzyknęła Istoria podskakując. Zaśmiałam się.
- A teraz idziemy. Mam dla was jeszcze jedną niespodziankę. - "Idziemy do Shaten".
(Shammen? ^^)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz