Od Shaten "Chwila słabości czasami nie pokazuje czegoś dobrego" cz. 3 (c.d Filos)

Patrzyłam na Filos lekko zdezorientowana. Widziałam podwójnie, a moje ciało zaczęło się podnosić.

- Błagam, pomóżcie jej! - krzyczała Filos z łzami. Syknęłam. 

- Och, Shaten... - powiedziała Evets - naprawdę sądziłaś, że się mnie tak szybko pozbędziesz? - poczułam jak coś mnie paraliżuje od środka. Straciłam całkowicie przytomność. 

*****

Ponownie znalazłam się w pustce. Tyle, że zamiast luster były szyby wspomnień. Wszędzie były momenty, kiedy byłam z Filos. Było normalnie... jak to przyjaciółki. Gdy Shammen wszedł mi w moje wspomnienia wszystko się zmieniło. Filos była szczęśliwa i nie potrzebowała już mnie... ma Shammena....

******

Obudziłam się w jakimś nowym szałasie. Byłam opatrzona, a nade mną stał jakiś nowy wilk i Alfa.

- Jak się czujesz? - spytał, patrząc na mnie. Ledwo stanęłam na nogach.

- Już lepiej, dziękuje - lekko się ukłoniłam i poszłam w stronę wyjścia.

- Shaten! - krzyknęła Filos, biegnąc w moją stronę. Zrobiłam krok w lewo i wskoczyła do jaskini, a na jej głowę spadł garnek. Filos próbowała wyjąć głowę z garnka.

- EJ!!! - krzyknęła, siłując się z garnkiem na głowie. Jak mam być szczera, trochę mnie to bawiło.

- Filos! - Shamm podbiegł do niej i oparł tylne łapy o jej plecy i złapał garnek po czym zaczął go ciągnąć. 

- Pfff... AHAHAHAHHA!!! - wybuchłam śmiechem, ale przestałam, bo mnie bolał brzuch. Gdy Shamm wyciągnął mój biedny garnek z głowy biednej Filos poleciał do tyłu i dostał moją biedną patelnią. 

- HAAHAHA!!! - Filos zaczęła się śmiać. Spoważniałam patrząc na nią.

- Filos... musimy pogadać - podeszłam do niej lekko kulejąc.

- O co chodzi? - spytała podchodząc razem z Shammenem. 

- Ech... słuchaj... odbiorę twój poród... ale potem... musimy się pożegnać... - wzięłam głęboki wdech.

- Co? - spytała z łzami w oczach.

- Będziesz miała młode... nie będę ryzykować, że skrzywdzę albo ciebie albo... - przeszył mnie wielki ból.

- Nie! Shaten pro... - mówiła z łzami w oczach.

- Nie, Filos! - krzyknęłam tak, że prawie ją porwało znowu do mojego szałasu i by pewnie dostała moim biednym dzbankiem - przykro mi... - odwróciłam się.

- Shaten, proszę! - nalegała zatrzymując mnie  i odwracając w moją stronę - nie rób tego...

- Filos, nie rozumiesz?! Jestem niebezpieczna! Dla was, dla wszystkich! O mało przeze mnie nie poroniłaś! - warknęłam z łzami w oczach. 

- Ale...

- Żadnych ale! - odwróciłam się ponownie - Jak urodzisz, to się pożegnamy.

- Shaten, nie musisz - wtrącił się Shammen.

- Muszę - poszłam w stronę terenu budowlanego królestwa. Zobaczyłam, że próbują postawić kryształy. Użyłam swojej mocy i je ustawiłam. Do takich rzeczy nie potrzebuje sporo mocy, a przy okazji szybciej pójdzie robota.

******************

Po około godzinie poszłam w stronę swojego nowego domu. Muszę zmienić bandaże i sprawdzić, czy nadal wyglądam jak kryształowy wilk. Weszłam do domu i zaczęłam zdejmować bandaże. Rany wyglądały paskudnie. Gorzej niż w sytuacji, kiedy atakowałam łowców razem z Filos. Wszystko się zmieniło odkąd przyszedł... Grrrr... wiedział, że się tak to wszystko potoczy. Nienawidzę go jeszcze bardziej niż on moich garnków. 

Usłyszałam pukanie.

- Proszę - powiedziałam związując rany na łapach. Do szałasu wszedł nasz królewicz z bajki... 

- Możemy pogadać...? - spytał.

- Nie... - mruknęłam - jestem zajęta - bandażowałam drugą łapę.

- M... może - podszedł, by mi pomóc, ale odsunęłam się od niego kontynuując zakładanie opatrunków.

- Czego chcesz? - wymamrotałam.

- Nie mus...

- Skończ - przerwałam mu - to jedyne wyjście.

- Nie prawda! Na pewno sobie poradzisz, Filos...

- FILOS BĘDZIE LEPIEJ BEZE MNIE! - krzyknęłam tak głośno, że Shammen wleciał na ścianę tuż przy drzwiach - Wyjdź stąd!

- Ale...

- WYJDŹ! - Shammen na mój krzyk, aż wybiegł z mieszkania. Zaczęłam zakładać bandaż na brzuchu, ale zatrzymała mnie czyjaś łapa.

- Shaten... - powiedziała matka spokojnym głosem - nie musisz tego robić...

- Muszę! - krzyknęłam z łzami. Zaczęła zawiązywać na moim brzuchu opatrunki.

- Jak ty to...

- Mało o mnie wiesz - zamarłam. Czemu ona brzmiała jak facet?! Odskoczyłam warcząc.

- Kim jesteś? - warknęłam.

- Córciu, o co...

- Masz głos męski, nie kłam! - duch zniknął. 

- Dowiesz się w swoim czasie... - powiedział męski głos. Położyłam się na swoim łóżku i zasnęłam.

<Filos?>